Δακρυγόνα Α.Ε. μέρος 2ο

Τα χημικά αέρια που η αστυνομία μας χρησιμοποιεί ως μέσα καταστολής των πάσης φύσης φύσεως "οχλοκρατικών εκδηλώσεων" δεν είναι παρά μια κάπως "ήπια" εκδοχή ορισμένων από τα (θανατηφόρα) χημικά όπλα, η χρήση των οποίων σε πολεμικές συρράξεις απαγορεύεται αυστηρά από το Διεθνές Δίκαιο!
Σύμφωνα με το Πρωτόκολλο της Γενεύης (1925), απαγορεύεται απόλυτα οποιαδήποτε χρήση χημικών αερίων ή άλλων χημικών ή βιολογικών όπλων στη διάρκεια πολεμικών επιχειρήσεων, ενδεχόμενη δε παραβίαση αυτού του κανόνα συνιστά έγκλημα πολέμου. Η υπαγωγή ή όχι των "δακρυγόνων" ουσιών (CS, CN, CR, OC) στην κατηγορία αυτών των απαγορευμένων όπλων παρέμεινε, ωστόσο, αντικείμενο συζήτησης μεταξύ των ενδιαφερόμενων μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '60. Το ερώτημα απέκτησε άμεσο ενδιαφέρον ιδίως κατά τη διάρκεια της αμερικανικής επέμβασης στο Βιετνάμ (1965-73), όταν ο στρατός των ΗΠΑ χρησιμοποίησε σε ευρεία κλίμακα αέρια CN και CS για να υποχρεώνει τους Βιετκόγκ να βγαίνουν από τις υπόγειες κρύπτες τους, με αποτέλεσμα το θάνατο 689 τουλάχιστον Βιετναμέζων (αλλά και ενός, τουλάχιστον, αυστραλού στρατιώτη). Αποτέλεσμα αυτής της ζύμωσης υπήρξε η απόφαση 2603 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, στις 16 Δεκεμβρίου 1969, με την οποία κατέστη σαφές ότι οι απαγορεύσεις του Πρωτοκόλλου περιλαμβάνουν "την πολεμική χρήση όλων των χημικών, βακτηριολογικών και βιολογικών ουσιών (συμπεριλαμβανόμενων των δακρυγόνων και άλλων βλαπτικών ουσιών), όσων υφίστανται σήμερα και όσων μπορούν να αναπτυχθούν στο μέλλον". Η απόφαση αυτή πάρθηκε με 80 ψήφους υπέρ, έναντι 3 κατά και 36 αποχών. Κατά ψήφισαν οι ΗΠΑ, η Αυστραλία (που επίσης μετείχε στον πόλεμο του Βιετνάμ, στο πλευρό της Ουάσιγκτον) και η Πορτογαλία (που εκείνη την εποχή διεξήγαγε τους δικούς της πολέμους στην Αφρική). Η Ελλάδα απείχε απ' την ψηφοφορία, όπως άλλωστε και οι υπόλοιπες χώρες του ΝΑΤΟ, η Ιαπωνία, το Ισραήλ αλλά και η Κίνα.